Mijn kennismaking met ‘Home and Placemaking’…. smaakt naar meer
Mijn naam is Gertrud Hemels. Enkele jaren geleden ben ik getroffen door een herseninfarct. Ik hoor regelmatig ‘je bent er goed uitgekomen’. Dat lijkt op het eerste gezicht ook zo. Maar de dagelijkse praktijk is weerbarstiger. Ik heb te dealen met de onzichtbare gevolgen van hersenletsel. Onzichtbaar voor de buitenwereld en vooral ongrijpbaar voor mijzelf.
De revalidatieperiode ligt al geruime tijd achter me. Het technische gedeelte is afgerond. Nu nog mijn oude leven oppakken. En juist dat is niet zo eenvoudig. Er is wel degelijk wat veranderd: zowel lichamelijk (daar valt nog redelijk goed mee om te gaan) als cognitief (wat iedere dag weer nieuwe uitdagingen met zich meebrengt).
Vanuit mijn rol als NAH-ervaringsdeskundige werk ik als ‘proefpersoon’ mee aan oefensessies binnen de leergang ‘Home & Place making’. Ik voelde mij van meet af aan prettig en vertrouwd bij de coaches en begeleiders. Dit bleek belangrijk te zijn, omdat er door de gestelde vragen in korte tijd diep in mijn persoonlijk leven werd gekeken en geroerd.
Tijdens het ‘mappen’ moest ik aangeven welke plaatsen voor mij belangrijk zijn. Eerst wist ik bijna geen plekken te benoemen. Maar na een aantal vragen werden het er opeens zoveel, dat ik er van schrok. Ik weet dat ik mezelf met regelmaat voorbij loop. Maar hoe breng ik daar verandering in? Je moet keuzes maken, zeggen ze dan. Maar zo gemakkelijk is dat niet, omdat al die dingen mij ook veel brengen.
Ik zou dit kijken naar plekken nooit zelf hebben opgezocht. Daar blijf ik ver vandaan. Het is te veel voor me. Ik heb het overzicht niet en wordt dan overspoeld door gedachten en emoties. Maar op deze wijze, per plek in kleine stapjes, voelt het veel minder bedreigend, veiliger. Het is fijn dat ik even heb mogen proeven aan deze ook voor mij leerzame oefensessies. Ik heb maar één wens: ‘Hoe graag had ik kennis gemaakt met ‘Home and Place making’ na mijn revalidatie periode!
