Van mijn huis en andere plekken weer een thuis maken. Het klinkt zo vanzelfsprekend. Maar hoe anders is de realiteit. ‘Thuis’ gaat niet over een dak boven mijn hoofd en een goed bed om in te slapen. Thuis zijn is zoveel meer dan dat. Het gaat over plekken waar ik mezelf kan en mag zijn. Een plek waar ik me geborgen en veilig voel. Door mijn hersenletsel ben ik onbewust dit ‘thuis’ gevoel op veel plekken kwijtgeraakt.
Mijn werkplek, waar ik me altijd helemaal in mijn element voelde, was opeens een onveilige plek geworden. Ik ‘vluchtte’ steeds vaker naar het toilet of bedacht smoesjes om in de auto te kunnen stappen. Dit waren onbewust veilige bubbels geworden, waar ik zonder externe prikkels even tot mezelf kon komen. Alles voelde anders en ik begreep niet waarom. Ik begon steeds meer te vervreemden van mezelf.
Inmiddels heb ik met veel vallen en opstaan mijn leven weer meer eigen kunnen maken. Ik begrijp nu beter waarom ik mij op de ene plek meer ‘thuis’ voel dan op de andere. Naast externe factoren zoals (geluid) prikkels heeft het ook te maken met mijn rollen en verwachtingen die verbonden zijn aan deze plekken. Deze ervaringen zet ik nu in als coach-de-coach in dit actie-onderzoek om professionals meer inzicht te geven in dit herstelproces. Zodat mensen met hersenletsel en hun naasten samen met deze professionals kunnen gaan onderzoeken op welke wijze zij hun leven, ondanks de veranderde situatie, toch weer eigen kunnen maken.