” Ik liep van het AZC naar het station en dacht: wat moet ik nu verder? Na negen jaar stilstaan in dat gebouw? Verbaasd keek ik naar de wereld om me heen. Nu ik niet meer bij dat gebouw hoorde, was het alsof ik al die jaren in een gesloten kelder had gezeten. In plaats van dat de wereld groter werd, leek die gevaarlijker en minder betrouwbaar. Lichamelijk en geestelijk was ik veranderd. De sociale dienst kende Semmier, net als de receptie, de vreemdelingenpolitie en de IND. Maar ik kende hem niet. Hem moest ik leren kennen om verder te gaan met mijn leven.” (Rodaan Al Galidi Uit; Hoe ik talent voor het leven kreeg, 2016)
Al Galadi moest zijn verhaal kwijt over zijn ‘verloren ik’ binnen het AZC , om zijn leven er buiten opnieuw te beginnen. Een indringend verhaal over zijn ‘persoonlijk’ netwerk plekken binnen de instelling waar angst, willekeur, onzekerheid en uitzichtloosheid heerste.Onthutsend, omdat al het ‘persoonlijke’ in sociale routines, rollen en relaties op plekken die er daar toe doen, door de ambtelijke molen vermalen werd. In zijn boek ‘Holland’ vertelt Al Galadi, hoe Semmier vervolgens het leven buiten het AZC eigen probeert te maken en hoe hij droomt over zijn ‘mogelijke zelf’ op plekken als Tarifa in Zuid Spanje.
“Daar zat ik dan in dit stille schuurtje in dat rustige dorp. Ik besefte dat tussen mij en mezelf meer dan 9 jaar zat. Degene die ik was, is ver weg. Ik had zo gehoopt dat hij daar zou staan om zich weer bij me te voegen” (Rodaan Al Galadi, Holland 2020)
Hoe verschillend de ervaringsverhalen van mensen met andere ingrijpende levensgebeurtenissen ook klinken, ze hebben iets gemeen. En wel een zoektocht naar zichzelf, die voortkomt uit identiteitsverwarring over hoe ze vroeger waren en ze zichzelf nu ervaren. alle getroffenen zijn op zoek naar zichzelf, op plekken die voor de ingrijpende gebeurtenis belangrijk voor hen waren, nu voor hen zijn en later mogelijk kunnen worden. Neem onderstaand verhaal van NAH- ervaringsdeskundige Ellis Merkelijn:
De eerste 2 jaren na mijn CVA stonden in het teken van revalideren.Vechten om datgene weer terug te krijgen wat ik was verloren. Strijdend om te bewijzen dat ik gewoon weer de oude zou gaan worden. In deze periode zag ik in de spiegel een vrouw die meester was geworden in het camoufleren van haar beperkingen. Waarom ook niet? Niemand zag iets aan mij. Dus waarom zou ik mezelf dan tekort doen? Ik was er zo goed in geworden, dat ik het zelf ging geloven.
Het onbegrip in mijn omgeving, op de momenten waarop ik wel sporadisch iets over deze strijd los liet, motiveerde mij alleen maar meer. Ik werd steeds handiger in het compenseren. Met als resultaat dat mijn innerlijke strijd alleen maar eenzamer werd. Maar hoe harder ik probeerde te voldoen aan ieders en vooral mijn eigen verwachtingen, hoe sneller mijn accu leeg raakte.
Tot het moment waarop de hamer van de harde realiteit toesloeg. Ik weet nog zo goed dat ik op een dag in de spiegel keek en mijzelf niet meer herkende. Na 2 jaar kwam het besef dat ik deze strijd nooit zou kunnen winnen. De gedachte moest gaan toelaten dat het misschien nooit meer zal worden wat het was. Op 46 jarige leeftijd moest ik mezelf opnieuw leren kennen. Wie ben ik, wat kan ik en vooral waar wil ik naartoe. (Zie blog Merkelijn Coaching.nl).
Hoe mensen met NAH, en anderen met cognitieve problematiek de ondersteuning met ‘Home- en Place making’ beleefden, vertellen ze hiernaast in hun ervaringsverhalen. Hoe nieuwkomers of andere mensen in een onzekere sociale situatie op hun beurt weer van de nieuw ontwikkelde H&P-methodiek kunnen profiteren, hopen we later aan de hand van hen ervaringsverhalen te vertellen.
