Mijn kennismaking met ‘Home and Placemaking’…. smaakt naar meer Mijn naam is Gertrud Hemels. Enkele jaren geleden ben ik getroffen door een herseninfarct. Ik hoor regelmatig ‘je bent er goed uitgekomen’. Dat lijkt op het eerste gezicht ook zo. Maar de dagelijkse praktijk is weerbarstiger. Ik heb te dealen met de onzichtbare gevolgen van hersenletsel. Onzichtbaar voor de buitenwereld en vooral ongrijpbaar voor mijzelf.
Een aantal jaren na haar hersenletsel heeft Henriette weer een nieuwe invulling in haar leven gevonden, die past bij haar nieuwe werkelijkheid. Tot het moment waarop ze haar vrijwilligerswerk ging uitbreiden met een nieuwe functie. Al snel merkte ze dat sommige dingen veel stroever gingen dan ze had verwacht. “Hoe kan dit nou? Ik heb dit vroeger zo vaak gedaan?”
Van mijn huis en andere plekken weer een thuis maken. Het klinkt zo vanzelfsprekend. Maar hoe anders is de realiteit. ‘Thuis’ gaat niet over een dak boven mijn hoofd en een goed bed om in te slapen. Thuis zijn is zoveel meer dan dat. Het gaat over plekken waar ik mezelf kan en mag zijn. Een plek waar ik me geborgen en veilig voel. Door mijn hersenletsel ben ik onbewust dit ‘thuis’ gevoel op veel plekken kwijtgeraakt.
